Jest największa w naszym kraju i jedną z największych w Europie zapór wodnych. Mam na myśli liczącą 664 metry długości i 82 wysokości zaporę na rzece San w Solinie, w Bieszczadach, dzięki której powstał największy sztuczny zbiornik wodny w Polsce.

Pierwsze projekty zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu, jednego z największych prawych dopływów Wisły, powstawały w okresie XX – lecia międzywojennego. Autorem koncepcji był profesor Politechniki Warszawskiej Karol Pomianowski, który proponował wybudowanie zapory o wysokości około 15 metrów, a następnie ujęcie wody kanałem otwartym i sztolnią bezciśnieniową oraz elektrownią o mocy przekraczającej nieco 3 MW. Wtedy też przeprowadzono dokładne badania geologiczno – hydrologiczne w dolinie tej największej bieszczadzkiej rzeki. Jednak na drodze do realizacji ówczesnych planów stanął wybuch II wojny światowej.

Do planów budowy przegrody rzeki san powrócono w połowie lat 50 poprzedniego stulecia, kiedy to za sprawą zespołu projektowego pod kierunkiem inżyniera Bolesława Kozłowskiego na miejsce budowy zapory wybrano przewężenie doliny Sanu powyżej ujścia rzeki Solinki, koło wsi Solina.
Budowę zapory rozpoczęto w 1960 roku, a cztery lata później zakończone zostały prace ziemne i roboty fundamentowe. Równolegle trwała budowa budynków elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Zamontowane zostały dwa turbozespoły z turbinami Kaplana, dostarczone przez firmę Ganz Mavag ze stolicy Węgier, Budapesztu. Zaporę wraz z elektrownia wodną oddano do eksploatacji w lipcu 1968 roku.

Na początku XXI wieku zaporę gruntownie zmodernizowano zwiększając moc elektrowni ze 136 do 200 MW. Wymieniono część turbin, zmodernizowano generatory oraz dokonano wymiany nieco przestarzałej aparatury, urządzeń czy wreszcie wysłużonych układów.

Dzięki wybudowaniu przegrody na Sanie powstał jeden z piękniejszych i bardziej urodziwych sztucznych zbiorników w naszym kraju. Latem nad Solinę ciągną nie tylko liczne rzesze miłośników sportów wodnych, ale przede wszystkim wędkarzy. Najbardziej znaną miejscowością wypoczynkową nad brzegami akwenu jest Polańczyk.
Zapora i jezioro Solińskie prezentują się pięknie w każdej porze roku, a korona zapory dostępna jest do zwiedzania (także jej wnętrze). Mnie przyszło odwiedzić Solinę zimą i z zapory podziwiać nie tylko panoramę doliny Sanu Poniżej, ale także zbiornik skuty w części lodem.

Zdjęcie miniaturka pochodzi z serwisu maszwolne.pl